Piekeren – hoe stop je dit?

Afgelopen week lag ik er flink af door Corona die mij, ondanks alle voorzorgsmaatregelen, toch te pakken had gekregen. Een week lang in bed liggen. Genoeg tijd om te piekeren en (negatieve) gedachten de revue te laten passeren zou je denken.

Wanneer mij dit een paar jaar geleden was overkomen was dit zeker gebeurt. Maar inmiddels trap ik er niet meer in. Niet dat er geen pieker gedachten oppoppen, zeker wel, alleen ga ik er niet meer op in. Ik ben er nu zo in getraind dat ik, zodra ik het piekeren herken, er een halt toe roep.

Wanneer je dit leest en jij hebt, net als ik zelf vroeger ook, een eetstoornis dan is piekeren en een hoofd vol negatieve gedachtes niet onbekend voor je. Het is namelijk één van de grootste boosdoeners van het blijven hangen in je eetstoornis. Je ziet niet in hoe je van die nare gedachtes en stemmen in je hoofd af kan komen.

En ik kan het weten want ik was vroeger echt een meester piekeraar. VERSCHRIKKELIJK!

Bij mij uitte het zich in aan één stuk door tegen mezelf praten. En nee niet een gewoon gesprek maar een discussie zonder eind. En dan het liefst wanneer ik in bed lag en moest gaan slapen. Ik lag dan vaak uren wakker voordat ik eindelijk in slaap viel. Doodvermoeiend. Mijn overtuiging was dan ook “ik ben een hele slechte (in)slaper”.

Gelukkig brak het tijdperk van de mobiele telefoon mét internet aan. De oplossing!

Hoewel het geen echte oplossing was voor het in slaap vallen hielp het wel tegen het piekeren. Oftewel het was gewoon een afleiding van het daadwerkelijke probleem.

Onlangs heb ik besloten dat ik niet meer op deze manier in slaap wil vallen. Sindsdien lees ik en ga daarna zonder hulpmiddel slapen.

Klinkt simpel toch?

NOPE! Want toen ik daarmee begon startte het piekeren zodra ik mijn ogen dichtdeed. Terug van weggeweest was mijn pieker-persoonlijkheid. Hoooiii daar ben ik weer.

Aaahhrggg nee hè.

Even ging ik erin mee. Totdat ik me bedacht, wacht eens even, dit hoeft helemaal niet! Ik ben de baas over wat ik wel en niet willen denken.

Door me bewust te zijn van mijn negatieve piekergedrag kon ik ingrijpen.

Wat mij vroeger niet lukte kon ik nu wel. Wat een openbaring!

Nu denk jij waarschijnlijk; HOE DAN?!
Ok komt ie:

Je kan trainen hoe je tegen jezelf praat.

Net als dat ik mezelf inmiddels heb aangeleerd met een milde blik naar mezelf te kijken, zou ik mezelf nu ook weer kunnen aanleren mezelf te gaan haten en continue slecht over mezelf te praten. En voordat je het weet ben ik er weer aan gewend en praat (discussieer) ik weer aan één stuk door met mezelf en blijf ik piekeren.

Zo vermoeiend.

Maar hóe kom je dan tot die rust in je hoofd?

Het is een kwestie van kiezen. En deze keuze maak je vóórdat je begint met het trainen van je brein.

Kies je voor:
ik vind mezelf niks waard en ik mág mezelf ook niets waard vinden. En door dit vast te houden bescherm ik mezelf voor als iemand anders mij pijn wilt doen.

Of kies je voor:
ik wil een gelukkiger leven en ik sta ervoor open om mezelf op een liefdevolle manier te gaan behandelen. Zelfliefde is de sleutel tot herstel.

Ik ga er voor het gemak even vanuit dat je voor het laatste wilt kiezen. De eerste optie gaat je vast al makkelijk af.

Bij die laatste optie hoort dat je op een milde liefdevolle manier tegen jezelf praat. Jezelf niet meer continue bestraft en de grond in boort maar jezelf support en geruststelt. Ook hoort hierbij dat je bij anderen ook niet meer negatief over jezelf praat.

Oftewel, iedere keer dat je jezelf betrapt op negatief praten tegen jezelf zeg je als het ware STOP! en zet je er een liefdevolle milde gedachte of opmerking voor in de plaats. Je hebt tenslotte voor die werkwijze gekozen.

Door dit consequent vol te houden gaat je brein veranderen en wordt het steeds makkelijker. Het wordt een gewoonte. En het belangrijkste; je gaat er ook in geloven. En wow wat brengt dat enorm veel rust in je hoofd.

Terug naar mijn slaap ritueel:

Nu ik probeer zonder telefoon in slaap te vallen, merk ik dat net als vroeger weer snel ga piekeren en tegen mezelf ga praten. Mijn overtuiging nu is echter dat ik, net als bv. mijn vriend, gewoon in slaap kan vallen.

Ook heb ik besloten niet meer mee te gaan in dat piekeren. Dus als het piekeren begint, zet ik het uit. Ik zeg tegen mezelf; hier heb ik geen zin in. Ik focus dan op mijn ademhaling of iets waar ik dankbaar voor ben of op hoe mijn hoofd voelt op het kussen en hoe ik lig in de kamer in ons huis in mijn leven etc. Heel erg in het NU komen dus.

Ook helpt het wanneer ik mezelf in een meditatieve staat breng. Dit heb ik geleerd door veel meditaties te doen. In het begin met zuchten en steunen, maar oefening baart kunst.

Het kan natuurlijk wel zijn dat er ideeën oppoppen, dat gebeurt vaak wanneer je hoofd leger wordt. Wanneer dat gebeurt zeg ik tegen mezelf: nu is het tijd om te slapen en hier mag ik morgen over nadenken. En als ik het écht niet wil vergeten zet ik het in mijn notitie app, dan is het ook uit mijn hoofd.

Ik doe dit inmiddels een paar weken. En ook dit is wel weer oefenen, oefenen, oefenen. Want niet alleen het piekeren is een dingetje. Het weerstaan van de verleiding om naar mijn telefoon te grijpen is er ook zo een. Het is namelijk zo’n gewoonte geworden dat het een flinke pil is om me aan mijn eigen afspraken te houden.

Het voelt soms zelfs alsof ik me weer bevind in de periode dat ik eetbuien had. Die eetbuien waren namelijk ook een afleiding van gevoel en gedachtes. Een niet te weerstane behoefte. Het móest gebeuren. Dan ik dacht; het kan me niet schelen wat ik met mezelf heb afgesproken ik móet nu een eetbui. Morgen begin ik wel opnieuw. Om daarna te balen dat ik weer geen weerstand had geboden tegen mijn eigen verslaving.

Nu weet ik dat je hierin wél streng tegen jezelf mag zijn. Maar wel op een liefdevolle en milde manier. Vanuit de gedachte dat je er écht beter van wordt als je het weerstaat.

En het werkt.

Afgelopen Corona week heb ik niet gepiekerd, wél enorm veel geslapen en telkens zonder mijn telefoon als hulpmiddel.

Foto door Kinga Cichewicz op Unsplash